Παπαδημητρίου: Μία διαδρομή, χιλιάδες αναμνήσεις

Καριέρα γεμάτη. Από επιτυχίες, προκλήσεις, χαρές, λύπες, συγκινήσεις. Καριέρα που πολλοί θα θαυμάζουν, λίγοι όμως θα καταφέρουν να ακολουθήσουν την διαδρομή της. Από το 1987 στο Καυτανζόγλειο μέχρι το 2012 στο Λονδίνο. Την πέμπτη ολυμπιακή στάση του Αλέξανδρου Παπαδημητρίου.

Ο κορυφαίος Ελληνας όλων των εποχών στο αγώνισμα της σφυροβολία, αποφάσισε στα 39 του να αλλάξει καριέρα. Αποφάσισε να γυρίσει σελίδα και να δει τη ζωή διαφορά. Οχι πολύ, καθώς ναι μεν θα πάψει να είναι αθλητής, δεν θα πάψει όμως να είναι άνθρωπος του αθλητισμού. Ο Αλέξανδρος Παπαδημητρίου, έχοντας πάνω του ακόμη το χαμόγελο της τελευταίας αθλητικής συμμετοχής κάνει μια αναδρομή του χθες και σχολιάζει το σήμερα.

“Δεν έχω σκεφτεί τίποτα για την επόμενη μέρα. Ελπίζω κάποιος να με πλησιάσει. Θέλω πάρα πολύ να συνεχίσω να βλέπω τον εαυτό μου μέσα στον αθλητισμό. Θέλω να βοηθήσω, δεν ξέρω από ποια θέση, δεν ξέρω αν θα είναι μέσα από την προπονητική ή με κάτι άλλο, αλλά θέλω να βοηθήσω τον στίβο”, είπε ο κάτοχος του πανελληνίου ρεκόρ με 80,45 μ. από το 2000, ο οποίος έχει ζήσει όλες τις φάσεις που πέρασε ο αθλητισμός στην χώρα.

“Νομίζω πως η οχταετία από το 1996 που βρισκόμασταν μια χρονιά πριν από το Παγκόσμιο της Αθήνας και ως το 2004 ήταν η πιο χρυσή, η πιο πλούσια. Ξαφνικά μετά έκλεισαν όλα. Λες και ο αθλητισμός στην Ελλάδα τελείωσε”, είπε και συμπλήρωσε: “Τα κίνητρα πρέπει να πηγαίνουν ανάλογα με τις εποχές τους. Το 2008 έπρεπε να δουν πιο μπροστά ήταν λάθος να τα κόψουν όλα.

Θυμάμαι μου έλεγε ο πρώην προπονητής μου, Γιώργος Γεωργιάδης πως όταν έγινε Μεσογειονίκης δεν υπήρχε κάποιο προνόμιο και δεν ήξεραν τι να κάνουν. Από το 2004 και μετά η Ελλάδα κάνει αυτό που μπορεί. Είναι μια μικρή χώρα. Ήταν ένας κύκλος μέχρι το 2004 αν κοιτάξουμε πίσω θα δούμε ποια ήταν η κατάσταση του αθλητισμού , άρα δεν είναι γίνεται να κόβουν τα κίνητρα, γιατί έτσι δεν χάνουν μόνο τον πρωταθλητισμό, αλλά και τον αθλητισμό”, σχολίασε.

Από την εποχή που ο Παπαδημητρίου έκανε τα πρώτα του βήματα ως σήμερα τα δεδομένα έχουν αλλάξει. Όπως και η νοοτροπία ακόμη και των αθλητών, για πολλά θέματα. “Θυμάμαι έκανα βάρη στο Καυτανζόγλειο και μια μπάρα την μοιραζόμασταν πέντε άτομα. Είχαμε την τρέλα μας ήμασταν πάρα πολλά παιδιά και περνούσαμε ωραία, απλά λιτά χωρίς απαιτήσεις, χωρίς προσδοκίες.

Τότε έβλεπα τον Σαριτζόγλου και δεν έβλεπα έναν αθλητή πλούσιο που έχει βγάλει λεφτά έχει πάρει μετάλλια και ήταν μέσα στην δόξα, αλλά έβλεπα απλώς έναν πρωταθλητή και έλεγα πως θέλω να γίνω σαν κι αυτόν. Μετά ήρθαν τα χρήματα και η δόξα και άρχισαν οι αθλητές να αλλάζουν πρότυπα.”

Ο Παπαδημητρίου είναι από τους αθλητές που επέλεξαν να συνδυάσουν τις σπουδές τους με την αθλητική τους καριέρα. Εφυγε το 1993 για το Ελ Πάσο, όπου σπούδασε και επέστρεψε το 1999 έχοντας κάνει και μεταπτυχιακό. Τον δρόμο του Παπαδημητρίου έχουν ακολουθήσει κι άλλοι αθλητές, όμως, ιδιαίτερα το διάστημα πριν από τους Αγώνες της Αθήνας ήταν πολλοί εκείνοι που είπαν “όχι” στο όνειρο των σπουδών στο εξωτερικό, για το όνειρο των Αγώνων.

“Οταν γύρισα από Αμερική μιλούσα με παιδιά 18-19 ετών και τους έλεγα αν θέλουν υποτροφία για την Αμερική. Η απάντηση που μου έδιναν ήταν ...“εγώ θα πάω στην ολυμπιάδα του 2004”. Ηταν η νοοτροπία της εποχής που έλεγε πως αν πας στην ολυμπιάδα θα λύσεις τα προβλήματα σου, θα βγάλεις χρήματα. Είμαι κάθετος δεν είναι έτσι ο αθλητισμός πρέπει να κάνεις κι άλλα πράγματα. Όπως πρέπει όταν τελειώνεις αθλητισμό να γυρίζεις στη δουλειά σου. Διαφωνώ με κάποιους πρώην αθλητές που έλεγαν πως δεν θέλουν να γυρίσουν στο γραφείο.

Εννοείται βέβαια πως διαφωνώ με την μανούρα που έγινε πριν δύο χρόνια με το Νόμο σύμφωνα με τον οποίο έπρεπε να δηλώσουμε ότι σταματάμε τον αθλητισμό για να δουλέψουμε. Ηταν αστείο. Αυτοί οι κύριοι της πολιτικής που κάνουν τους Νόμους, και ασχολούνται με τον αθλητισμό δεν πρέπει να ξεχνάνε πως κάποτε ήταν αθλητές προπονητές και δεν πρέπει να παραβλέπουν την προσπάθεια που γίνεται και τις δυσκολίες που υπάρχουν”.

Το κίνητρο και η δύναμη της οικογένειας

Από το 1987 μέχρι σήμερα είναι πολλά χρόνια. Για να μπορέσει ένας αθλητής να μείνει σε υψηλό επίπεδο και ακόμη περισσότερο, να μείνει στον αθλητισμό, χρειάζεται προσπάθεια. Κι ακόμη περισσότερο ένας κινητήριος μοχλός.

“Μου έκανε καλό που πήγα στην Αμερική. Εδώ ήμουν εύκολα πρώτος. Πήγα στο Πανεπιστήμιο και βρήκα δύο αθλητές καλύτερους από μένα κι έτσι προσπάθησα να τους περάσω. Μετά έγινε το ίδιο στο Κολεγιακό. Μετά υπήρχε μπροστά η πρόκληση της Αθήνας, έτσι αποφάσισα να πάω ως το 2004, τη διοργάνωση που ακόμη σκέφτομαι και στεναχωριέμαι για το αποτέλεσμα μου. Από εκεί και πέρα άρχισα να χάνω λίγο το κίνητρο, όμως, χρονιά με την χρονιά κρατιόμουν από τις διοργανώσεις.

Στο Πεκίνο έλεγα τελείωσα, δεν πίστευα ότι θα φτάσω ως το Λονδίνο. Ωστόσο πέρυσι ήρθε το όριο, οπότε έμεινα. Πιέστηκα αρκετά τη χρονιά αυτή. Αρχικά γιατί είχε γραφτεί στον Τύπο πως έπρεπε να επιβεβαιώσουμε τα όρια και στη συνέχεια γιατί αρρώσταινα συνέχεια. Ακόμη και στο Λονδίνο ταξίδεψα με αμυγδαλύτιδα”, είπε ο αθλητής και σχολίασε για την παρουσία της συζύγου του:

“Η Άννα προέρχεται από τον αθλητισμό, αν δεν προερχόταν δεν πιστεύω πως θα άντεχε. Ολα αυτά τα χρόνια ήταν δίπλα μου. Με στήριξε. Πρόσεχε την διατροφή μου μαλώναμε όταν δεν πρόσεχα τον εαυτό μου. Τα παιδιά προσπαθούσαν να καταλάβουν. Στο τέλος τους έλεγα κάντε υπομονή μη με κάνετε να φωνάζω, να μη χάνω την ενέργεια μου, με άκουγαν“.

Το κενό που θα αφήσει ο Αλέξανδρου Παπαδημητρίου είναι μεγάλο καθώς από πίσω δεν υπάρχει ακόμη κάποιος αθλητής που μπορεί να τον αντικαταστήσει: “Φέτος έκανα μόνος μου προπόνηση στον Αγιο Κοσμά, δεν υπήρχε άλλος αθλητής να κάνει βολές. Στην επαρχία γίνεται καλή προσπάθεια.

Ο Παπαμαρκάκης στην Κρήτη βγάζει αθλητές κάνοντας προπόνηση σε ένα σκουπιδότοπο και ο Κοροσίδης στην Πτολεμαίδα, που επίσης βγάζει αθλητές. Δυσκολίες υπάρχουν και στην Αθήνα. Οι πολιτικοί μάλλον δεν έχουν δει την κατάσταση στην οποία είναι ο Αγιος Κοσμάς, αλλά και το ΟΑΚΑ. Καλό θα είναι να μας πουν αν θέλουν αθλητισμό, γιατί μόνο έτσι θα μπορέσουν να βοηθήσουν ουσιαστικά.

Οι στιγμές που έμειναν και οι άνθρωποι που τον στιγμάτισαν

Το λένε όλοι οι αθλητές. “Οι χαρές στον αθλητισμό είναι λιγότερες από τις λύπες”. Ομως στο τέλος θυμάσαι μόνο τις πρώτες. “Δεν μπορώ να ξεχάσω την πρώτη φορά που πέρασα τα 80 μ., στο Σίδνει. Το μετάλλιο το 2002 στο Μόναχο και φυσικά και τις πέντε ολυμπιάδες. Στιγμές μοναδικές”, είπε και συμπλήρωσε για τη σχέση με τους προπονητές του: “Ο Γιάννης Χρίστογλου ήταν η πρώτη στάση μου.

Τον θυμάμαι το 2002 ήταν στο Μόναχο ως προπονητής της Τσάμογλου και όταν πήρα το μετάλλιο ήταν πίσω από τον Γεωργιάδη και πανηγύριζε σαν μικρό παιδί. Με τον Γεωργιάδη υπήρχε χημεία. Ηταν αυτός που μου έκανε το κλικ, αυτό που από τα 78,00 μ. πας στα 80,00 μέτρα. Μείναμε πολλά χρόνια μαζί. Δεν ξέρω πως θα ήταν τα πράγματα είχαμε χωρίσει νωρίτερα.

Εξίσου καλή σχέση είχα και με τους άλλους προπονητές που δούλεψα τον Νίκο Σούμπαση πριν χρόνια και τον Γιάννη Μπαρλή τον τελευταίο χρόνο”. Ο Παπαδημητρίου μπορεί να μην ξέρει ακόμη με τι θα ασχοληθεί στο μέλλον, όμως σίγουρα θα ρίξει περισσότερο το βάρος του στο μίτινγκ ρίψεων που διοργανώνει ο πατέρας του Νίκος στην Χαλκιδική.